Kinowa wersja „Niebo istnieje… Naprawdę!” zachwyciła tłumy. Niesamowita historia chłopca, który podczas operacji zobaczył to miejsce, wzbudziła w widzach wiele skrajnych emocji. Czegoś jednak mi w nim brakowało. Z doświadczenia wiem, że fabuła filmu nie zawsze pokrywa się z tą przedstawioną w jej papierowym odpowiedniku, więc żądny szczegółów tej opartej na faktach opowieści postanowiłem sięgnąć po książkę autorstwa Todda Burpo, ojca głównego bohatera – sympatycznego czterolatka.

Historia zaczyna się, gdy pasmo nieszczęśliwych wypadków spotykających pastora Todda zdaje się dobiegać końca. Sam jednak przyznaje, że „zawodnicy są  stanie amortyzować niebezpieczne ciosy, ponieważ są na nie przygotowani. Nokaut to zwykle uderzenie, którego najmniej się spodziewają.” W tym przypadku nokautem okazała się być poważna choroba synka, która nieomal doprowadziła go do śmierci. Kiedyś usłyszałem, że są różne nazwy, których używa się do określenia osób, które straciły kogoś bliskiego: wdowa, sierota… Ale nie nazywa się rodzica, który stracił dziecko, gdyż ból jest tak wielki, że nie da się go opisać słowami. Gdy mały Colton Burpo umierał, jego ojciec był na skraju rozpaczy. Udał się do osobnego pokoju, by w swojej bezradności… krzyczeć na Boga. I jakież było jego zdziwienie, gdy po kilku dniach jego syn stwierdził, że go wtedy widział.

A to był dopiero początek, bowiem wkrótce pastor usłyszał niesamowitą historię swojego syna o podróży do nieba, gdzie „nikt nie jest stary i nikt nie nosi okularów”. Swoją opowieść Colton dopełnił opowiadając o zdarzeniach mających miejsce przed jego narodzinami oraz o szczegółach z Biblii, których mając cztery lata nie miał prawa znać.

pozdrawiam DOMINIK