Droga wiary ABRAHAMA

 

Powołanie Abrahama – Rdz 12, 1-4a

            Początkiem wiary Abrahama jest Boże słowo, którego istotą jest wezwanie „idź”. Wiąże się to z pozostawieniem dotychczasowego życia, zerwaniem z przeszłością i narażeniem się na różnego rodzaju niebezpieczeństwa. Od tej pory wsparciem i fundamentem ma być Bóg i Jego słowo. Kieruje On do Abrahama konkretne obietnice i zapewnia, że uczyni z niego wielki naród obdarzony błogosławieństwem. Abraham zaś decyduje się na wędrówkę i ufa Bożemu słowu.

 

Otwieranie się na Boże obietnice i przymierze z Bogiem – Rdz 15, 1-7.18

             Pan Bóg na nowo wzywa Abrahama do ufności i jeszcze raz potwierdza swoje obietnice, szczególnie o narodzinach potomka. I tym razem Abraham staje gotowy do podjęcia dalszego ryzyka wiary i jeszcze większego otwarcia się na łaskę i moc Boga rezygnując z własnych rozwiązań.

 

Próby i doświadczenia na drodze wiary – Rdz 22, 1-18

            Istotą Bożej próby wobec Abrahama jest polecenie złożenia w ofierze jedynego syna, co wydaje się podważać Boży plan działania. Mimo wielkiego bólu Abraham powierza siebie i los swojego syna. Ten akt gotowości ojcowskiej ofiary z syna jest dla Boga najcenniejszym argumentem, że Abraham jest Mu całkowicie oddany, więc Bóg daje mu możliwość złożenia ofiary z baranka.

 

Żywa relacja z Bogiem – Rdz 12 6-8; 13, 3-4; 18, 22-33

            Abraham nigdy nie zapomniał o osobistej rozmowie z Bogiem. Cały świat był dla niego świątynią Boga i w każdym miejscu Go uwielbiał. Budował ołtarze, składaj ofiary oraz modlił się wstawienniczo za Sodomę, jednak nie tyle chodziło mu o zewnętrzne akty religijne, ale stałe trwanie z Bogiem.